Toen ik klein was keek ik naar alles om me heen, ik zag elke beweging, elke kleur en elk mens.
Ik was gefascineerd met alles wat ik zag, vooral de mensen: hoe zij communiceren met andere mensen en met alles om hen heen. Ik zag hoe hun gezichten veranderde als ze van mijn ouders naar mij keken. Ik zag hun emoties.
Ik zag hun mond bewegen, de hand gebaren.
Ik keek naar hen alsof ik een buitenstaander was.

Later, op de basisschool, wilde mijn juf dat ik een gehoortest ging doen en we ontdekten dat ik slechthorend was. Mijn ouders hadden dit nooit in de gaten gehad omdat ik mezelf had leren liplezen en goed kon communiceren. Hoewel ik vanaf toen door het leven ging met gehoorapparaatjes bleef ik kijken naar alle bewegingen om me heen.

Ik begrijp bewegingen beter dan geluid en blijf dit fascinerend vinden.

Het huis waar ik samen met mijn ouders en zusje in woonde, lag vol met boeken. Ik begon met lezen en vond het fantastisch. Zo ontdekte ik de kracht van verhalen en ik wist direct wat ik wilde worden: schrijver. Ambitieus als ik was schreef ik iedere dag. Ik maakte korte verhalen die ik liet lezen aan de meester.

Toen ik twaalf jaar was regelde diezelfde meester een theaterdocent voor een workshop. Ik ontdekte dat je met theater beweging, verhaal en tekst kunt combineren en ik was gelijk verkocht.

Vanaf dat moment draaide alles in mijn leven om theater.