Het voelt alsof er langzaam dingen verloren gaan
Ik weet niet of ik erom moet huilen of niet
Ik ren en er blijven soms dingen achter
Er was een klein moment waarop alles er was
En alsof de spanningsboog van zo’n moment maar kort is
Lijkt er nu weer een revolutie te komen
Vanaf hier groeien
Het is goed, verandering is goed
De verandering in mijn leven
Maar nu verlies
Of blijven achter
Ik had niet
Ik dacht dat het stabiel was
Vanaf hier groeien
Groei is altijd beweging in je stabiele bestaan
Wanneer is je bestaan stabiel genoeg dat dat niet meer opvalt?
Of moet ik dan minder radicale beslissingen nemen?
Het voelt alsof
Momenten die ik eerder liefhad
Uit mijn handen wegglippen
Ik kijk ernaar alsof het iets nostalgisch van vroeger is
Alsof ik die dingen langzaam verlies
Het verward
Het is niet vroeger
Met al mijn macht probeer ik alles dichtbij te houden
Nog even niet, alsjeblieft?
Mag ik even zijn?
Ik wil nog even een rondje maken voordat ik voorgoed een stap zet
Een keuze maak
En mijn verlies voor lief neem
Omdat een keuze pas een keuze is als je het maakt
En vanaf daar weer groeien
Alles opbouwen
De spanningsboog opzoeken
En het laten voelen alsof er langzaam dingen verloren gaan